Stary żołnierz nigdy nie umiera

  Piechota, czyli infanteria, to w dowolnym tłumaczeniu – dzieciarnia. Wiele pułków piechoty, jeszcze w wieku XIX i XX nosiło w swych nazwach słowo „dzieci”, a więc synowie określonego miasta czy regionu, np. austriacki 13. Pułk Piechoty nosił tradycyjną nazwę „Dzieci Krakowa”. Piechota to była broń jakby mniej prestiżowa, wymagająca mniejszych kwalifikacji i niższego stanu, niż jazda. Stąd między innymi ta niezbyt poważna nazwa; przeczy temu znane niemieckie powiedzenie „Infanterie – Königin der Waffen”, czyli „Piechota jest królową wszystkich broni”. Jej znaczenie systematycznie wzrastało od XIII wieku. Wynalazek broni palnej stanowił przełomowy moment w rozwoju piechoty. W wieku XVI piechota uzbrojona w broń palną i piki mogła z powodzeniem powstrzymać szarżę wrogiej kawalerii. Coraz szersze stosowanie muszkietu spowodowało, że piechota, nazywana w epoce nowożytnej infanterią, uległa podziałowi na pikinierów i strzelców. Strzelcy prowadzili ogień na większy dystans, pikinierzy natomiast osłaniali strzelców przed atakiem jazdy wroga. Wynalezienie bagnetu, początkowo czopowego, wkładanego w wylot lufy, a następnie nasadkowego, spowodowało od drugiej połowy XVII wieku spadek przydatności pikinierów, halabardników oraz innych jednostek przeznaczonych do walki wręcz. W razie zaistnienia konieczności takiej walki, każdy piechur mógł ją podjąć, używając muszkietu lub karabinu z bagnetem. Dodatkowo stopniowy rozwój broni palnej zmniejszył skuteczność szarży kawaleryjskiej, którą mogła powstrzymać dobrze wykonana salwa piechoty. Wszystko to spowodowało, że pikinierzy pod koniec XVIII stulecia praktycznie zniknęli z pól bitew. Formacje piechurów uzbrojonych w broń białą (piki, kosy) pojawiały się jeszcze sporadycznie w XIX wieku, głównie w czasie powstań i rewolucji, były to jednak wyjątki od reguły i praktycznie można powiedzieć, że XVIII i XIX stulecie to epoka zdominowana przez broń palną piechoty, zaś piechota stała się rzeczywiście królową broni.