TWIERDZA WCZORAJ
- pl
- en
- de
- ua
Wschodni front twierdzy nie był chroniony przeszkodami naturalnymi, a więc był trudny do obrony. Tutaj znajdowała się,
na południe od Bastionu VII, Brama Lwowska – budowana przez Bernardo Morando po 1591 r. Swoją ostateczną formę otrzymała na przełomie XVI i XVII w. Brama jest zawsze najsłabszym i najbardziej narażonym elementem fortyfikacji. Stąd już w początkach XVIII w. front ten musiał zostać zabezpieczony umocnieniami zewnętrznymi – położonym ok. 400 m na wschód od miasta wałem ziemnym z dwoma dwuramiennikami*, kleszczami* i półbastionem*. Te najdalsze ze znanych fortyfikacji zamojskich wyznaczały nowy kierunek budowy twierdz, jako tzw. „obozów warownych”. Można jedynie żałować, iż umocnienia Zamościa nie poszły w tym nowoczesnym kierunku. W czasach napoleońskich umocnienia te, choć jeszcze widoczne na mapach, nie miały już znaczenia militarnego. Wojska Księstwa Warszawskiego wykonały zatem lunetę* na przedpolu kurtyny VI-VII oraz rawelin* i dwuramiennik* przed Bramą Lwowską. Dodatkowy półksiężyc*, połączony wałem ze wspomnianym rawelinem, pojawił się przed Bastionem I. W środkowej części kurtyny VII-I znajdowała się poterna*, ułatwiająca komunikację obrońców z fortyfikacjami zewnętrznymi.
W czasach Królestwa Kongresowego, ok. 1820 r., gen. J. Mallet-Malletski podjął decyzję o zamurowaniu bramy i budowie nowej w miejscu dawnej poterny. Tak pojawiła się Nowa Brama Lwowska. Wkrótce została osłonięta przebudowanym dwuramiennikiem*, w tym samym czasie rozbudowano półksiężyc* przed bastionem I i wprowadzono do fosy kojec* dla wzmocnienia jej obrony. Fortyfikacje te istniały do czasu likwidacji twierdzy. Bramy: Lwowska Stara i Nowa, od strony miasta połączone były ciągiem kazamat, tzw. podwalni, otwartych na ulicę biegnącą u stóp wału fortecznego.
Rekonstrukcję Starej Bramy Lwowskiej rozpoczął Jan Zachwatowicz już w 1937 r., prace przerwane przez wojnę dokończono w 1979 r.
Proszę czekać...