Do boju!

Cóż to za żołnierz, który podróżuje konno, lecz walczy pieszo? Ta formacja to dragoni. Pojawili się na polu walki w dobie Renesansu, wraz z rozpowszechnieniem się broni palnej. Zionące ogniem, krótkie muszkiety (z których potem, z biegiem czasu, wykształciły się karabiny) nazywano „draco”, czyli smok. Stąd nazwa tych żołnierzy. Formacja ta wykształciła się we Francji, w końcu wieku XVI, za czasów Henryka IV. W Rzeczpospolitej Obojga Narodów byli początkowo „towarem importowanym” – wojskami autoramentu cudzoziemskiego. Pojawili się w wieku XVI, jednak ich cechy – ruchliwość, duża siła ognia, przystosowanie do różnych warunków walki spowodowały rychło polonizację i rozwój dragonii. Przypisano im rolę straży przedniej wojsk, a w wieku XVIII stosowano m.in. do trudnych zadań żandarmskich i pacyfikacyjnych przeciwko buntującym się Kozakom. Pod koniec wieku XVIII pułki dragońskie przekształcono w pułki straży przedniej. Ostatnią formacją dragońską I Rzeczpospolitej był Regiment Gwardii Koronnej Konnej, nazywany popularnie Dragonami Mirowskimi. W nowoczesnych armiach rolę dragonów przejęła poniekąd piechota zmotoryzowana.