Ozdobnie czy wygodnie?

Mundury wojskowe różniły się od strojów cywilnych przede wszystkim krojem i barwą. Specjalizacja w ramach poszczególnych broni powodowała także przekształcenia mundurów. Początki maskowania ubioru sięgają czasów, kiedy człowiek zaczął polować. Chcąc dorównać zwierzętom, musiał wykazać się sprytem, pomysłowością a więc także mimikrą. Jednak początki ubiorów maskujących w wojsku to okres wojny siedmioletniej (1756-1763). Wówczas w kolonii angielskiej powstał oddział pod dowództwem kapitana Roberta Rogersa tzw. „Rogers Rangers”. Jego oddział umundurowany był w traperskie kurtki farbowane na zielono, szare lub czarne spodnie i pasy, oporządzenia w kolorze czarnym, a nie tradycyjnie białym. Były to początki nie tylko nowoczesnego wojskowego umundurowania maskującego, ale i formacji strzeleckich. Bataliony a później pułki strzelców, czyli jegrów, były oddziałami rekrutującymi m.in. myśliwych i kłusowników, doskonale obeznanych z bronią palną i celnie strzelających.