W Zamościu już w XVII w. umocnienia bastionowe od północy i wschodu były osłonięte
przedwałem*, następnie na zewnątrz fosy
przedstokiem* z
placami broni*. W XVIII w. na dalekim przedpolu od wschodu usypano ziemny wał z
dwuramiennikami* osłaniający
dodatkowo miasto od strony największego zagrożenia, dodatkowo wprowadzono też
redutę* na wyspie Wielkiej Zalewy od południa. Po zdobyciu twierdzy w 1809 r. inżynierowie francuscy z płk J. Malletem rozpoczęli budowę kompleksu fortyfikacji zewnętrznych:
rawelinów*,
słoniczół*,
dwuramienników* i
lunet*. Prace te kontynuowane były przez tego samego fortyfikatora (już jako gen. Jana Malleta-Malletskiego w służbie Królestwa Kongresowego) i jego następców, aż do lat 50-tych XIX w.
luneta* przed frontem północno-wschodnim powstała w latach 1809-1813, w latach 1825-1831 i około 1855 r. została przekształcona z wprowadzeniem do wnętrza lunety -
reduty* ze stanowiskiem artyleryjskim, przypuszczalnie dla dużego moździerza. Po zniesieniu twierdzy luneta z redutą zostały zniwelowane, w przybliżeniu w jej miejscu wystawiono budynek koszarowy.