Prezentuj broń!

Wszelką broń działającą na odległość można podzielić pod względem sposobu miotania pocisków. Najprostsza i najstarsza, to broń chirobalistyczna, a więc taka, w której pocisk wyrzucany jest siłą ręki ludzkiej. Broń neurobalistyczna, to taka, w której pocisk wyrzucany jest energią, zgromadzoną w naciągniętej lub skręconej cięciwie. Broń barobalistyczna, to taka, w której pocisk wyrzucany jest dzięki energii, zgromadzonej w podniesionym, a następnie spadającym ciężarze. Najdoskonalsza i najstraszniejsza broń, która stworzyły czasy nowożytne, to broń pirobalistyczna, inaczej ogniowa. W jej przypadku pocisk wyrzucany jest dzięki energii rozprężających się gazów, powstałych w wyniku gwałtownego spalania się materiałów wybuchowych, np. prochu czarnego (odmianą tej broni jest popularna obecnie broń pneumatyczna, gdzie energii udziela pociskowi sprężony gaz). Zasadniczą różnicą pomiędzy bronią pirobalistyczną, a wszystkimi pozostałymi, jest wielka prędkość początkowa pocisku. Tor jego lotu może być więc znacznie bardziej płaski, niż w przypadku innych rodzajów broni. To właśnie odróżniło potężne i doskonałe, średniowieczne machiny miotające, od prymitywnej artylerii. Pociski dawnych machin musiały być wyrzucane pod dużym kątem i spadały „z nieba”, miażdżąc budowle i obrońców. Trudno było jednak trafić nimi „z góry” w wąską linię muru, Pociski wystrzeliwane z pierwszych armat, zwanych bombardami, leciały płaskim torem, z wielką prędkością, uderzając i krusząc mury średniowiecznych warowni niczym potężne tarany. Tak umierała średniowieczna sztuka obronna, a rodziła się nowożytna fortyfikacja, której tworzywem stał się potężny ziemny wał, podparty grubym murem lub usypany tylko z ziemi. Pociski grzęzły w nim, nie wyrządzając większych szkód. W wieku XVI i z początkiem wieku XVII fortyfikacja, dotąd pnąca się ku niebu monumentalnymi basztami i wysokimi murami, zaczęła z powrotem zbliżać się do ziemi; stała się krępa i niska.