Przystanek R I-VII (RAWELIN
I KURTYNA I-VII Z BRAMĄ LWOWSKĄ
STARĄ I NOWĄ) - ORIENTACJA I OPIS

Wschodni front twierdzy nie był chroniony przeszkodami naturalnymi, a więc był trudny do obrony. Tutaj znajdowała się, na południe od Bastionu VII, Brama Lwowska, dziś nazywana Starą, zbudowana przez Bernardo Morando po 1599 roku. Swoją ostateczną formę otrzymała na przełomie XVI i XVII w. W czasach napoleońskich wojska Księstwa Warszawskiego wykonały przed nią rawelin o formie dwuramiennika. W środkowej części kurtyny VII-I znajdowała się poterna ułatwiająca komunikację obrońców z fortyfikacjami zewnętrznymi.

W czasach Królestwa Kongresowego, około 1820 r., gen. J. Mallet-Malletski podjął decyzję o zamurowaniu bramy i budowie nowej w miejscu dawnej poterny. Tak pojawiła się Nowa Brama Lwowska. Wkrótce została osłonięta przebudowanym dwuramiennikiem. Zamurowana brama Lwowska Stara oraz nowa brama, projektu Jana Pawła Lelewela, od strony miasta połączone zostały ciągiem kazamat, tzw. podwalni, otwartych na ulicę biegnącą u stóp wału fortecznego. Fortyfikacje te istniały do likwidacji twierdzy. Po kasacie twierdzy kurtyna została zburzona, a między jedną a drugą bramą usytuowano nowy wjazd do miasta. W 1937 r. rozpoczęto działania zmierzające do odbudowy Starej Bramy Lwowskiej, prace prowadzone pod kierunkiem Jana Zachwatowicza przerwała wojna. Ostatecznie rekonstrukcja kamieniarki bramy została zakończona w 1979 r. Brama nowa w 1980 r. została adaptowana na siedzibę Orkiestry im. K. Namysłowskiego. W ramach projektu: „Zamość miasto UNESCO, Pomnik Historii RP produktem turystycznym polskiej gospodarki” podjęto trudną i gruntowną przebudowę przedpola Bramy Lwowskiej Nowej. Zaznaczenie rawelinu o formie ziemnego dwuramiennika należało pogodzić z parkingiem, niezbędnym dla funkcjonowania (także turystycznego) Miasta Zamościa. Układ stanowisk parkingowych i zieleńców jest nawiązaniem do geometrii przedstoku rawelinu. Wprowadzenie przed kilkoma laty na przedpole Bramy Lwowskiej Nowej prywatnej zabudowy, którą należało uszanować, dodatkowo utrudniło rewaloryzację wschodniej części twierdzy. Stąd dość umowne zaznaczenie jej elementów. Bardziej wierne oddanie krajobrazu warownego nastąpi w chwili podjęcia decyzji o odtworzeniu nieistniejącej kurtyny z podwalnią, łączącej obydwie bramy forteczne