Przystanek B VII (Bastion VII)
- ORIENTACJA I OPIS

Bastion VII projektu Bernardo Morando, ukończony przed 1618 r. był wkrótce modernizowany przez Andrea dell’Aqua (1618- 1623). W końcu XVII w. Jan Michał Link uzupełnił bastion o nadszaniec ziemny oraz murowane słoniczoło. Największa jednak była modernizacja umocnień frontu wschodniego, rozpoczęta przez płk Jean-Baptiste’a Malleta w 1809 r. i kończona przez tego samego fortyfikatora, już jako gen. Jana Chrzciciela Mallet-Malletskiego, w latach dwudziestych XIX w. Przebudowano gruntownie kazamaty bastionu, wprowadzono galerię strzelniczą, a w latach 1825-1827 w tylnej części bastionu wybudowano potężny nadszaniec, mieszczący na trzech kondygnacjach (górna osłonięta rozbieralnym dachem) wielkie działobitnie, a od strony miasta koszary. Nadszaniec jest jednym z nielicznych dzieł obronnych twierdzy, które bez istotnych uszkodzeń przetrwało do naszych czasów. W czasie kasacji twierdzy mury skarpowe i kazamaty bastionu zostały całkowicie wysadzone i w znacznym stopniu splantowane, tak, że wielki nadszaniec stał na niemal równym terenie, nie przypominającym w żaden sposób fortyfikacji bastionowej. Tym większe znaczenie miała odbudowa bastionu w latach 1977-1984. Po serii badań bastion został odbudowany w fazie pochodzącej z połowy XIX wieku, jednak z zaznaczeniem poprzednich faz przebudowy. Mimo, że odbudowa była niepełna – bastion i jego kazamaty zaczęły pełnić doniosłą rolę kulturalną, jako symbol odtwarzanego, fortecznego Zamościa. Kazamaty służyły okresowym wystawom i imprezom. Pomimo właściwego projektu konserwatorskiego – zastosowane przed ponad 30 laty materiały nie były zadowalającej klasy. Odbudowany bastion wymagał pilnego remontu, który wykonano w ramach projektu: "Konserwacja, renowacja i adaptacja na cele kultury zespołów fortyfikacji Starego Miasta w Zamościu", zatwierdzonym do realizacji w roku 2009. Stworzono tam wtedy ekspozycję muzealną, zawierającą m.in. rekonstrukcje kilkudziesięciu mundurów z epoki.