Przystanek B VI (Bastion VI)
- ORIENTACJA I OPIS

Bastion VI zbudowany został ok. 1596 r. przez Bernardo Morando, zmodernizowany w końcu XVII stulecia przez Jana Michała Linka (wprowadzono kazamaty barkowe, dwie działobitnie – nadszańce na kurtynach po obu stronach bastionu, wreszcie przedwał z murowaną galerią słoniczoła). Kazamaty barkowe zostały zmodernizowane i powiększone przez Jana Mallet-Malletskiego po 1809 r.; w tym samym czasie mógł też powstać ziemny nadszaniec w szyi bastionu. Zasadnicze prace modernizacyjne rozpoczęto w 1821 r. Wykonano wówczas galerie wzdłuż murów, przebudowano kazamaty barkowe, w końcu, w 1827 r. rozpoczęto budowę olbrzymiego murowanego, dwukondygnacyjnego nadszańca. Po kasacie twierdzy zniszczono mury bastionu, pozostał jedynie nadszaniec oraz ziemna platforma dzieła, choć o zdeformowanym narysie. Stan taki trwał do końca lat 70-tych XX w.

W październiku 1978 r. podjęta została uchwała Rady Ministrów nr 150 w sprawie 400-lecia założenia miasta, zatwierdzająca m.in. program prac budowlano-konserwatorskich i specjalistycznych do wykonania w zespole urbanistycznym Starego Miasta. W oparciu o nią rozpoczęto m.in. uczytelnianie układu fos w obrębie północnego frontu dawnej Twierdzy Zamość. W wyniku tych prac przywrócono – w formie ziemnej – przybliżony zarys Bastionu VI. W wyniku kolejnego projektu „Zamość miasto UNESCO, Pomnik Historii RP produktem turystycznym polskiej gospodarki”, w roku 2010 odkryto bardzo dobrze zachowany fragment skazamatowanego słoniczoła z XVII w., projektu Jana Michała Linka. Wpłynęło to na zmianę pierwotnego projektu udostępnienia tej części twierdzy. Zachowana ściana tylna słoniczoła, po przeprowadzonej konserwacji zachowawczej, została wyeksponowana, jako najstarszy i największy znany fragment dawnych umocnień, pochodzący z czasów polskich.